donderdag 15 januari 2026
9.30 tot 16.30 uur
€ 155,00
Inbegrepen
10 jaar geleden werkten Greet Splingaer en Jean-Marie Govaerts de eerste editie uit van de jaaropleiding ‘De Wolf en de zeven geitjes, systeemtherapeutisch werken met het hechtingsperspectief.’ Ondertussen is Jean-Marie als opleider op pensioen gegaan en vervoegden Jef Slootmaeckers en Siegrid Degryse de staf hechting.
Verschillende groepen vroegen reeds naar een terugkomdag en vandaag grijpen we die kans ter gelegenheid van ons 10-jarig bestaan.
Het thema voor deze terugkomdag is: ‘Nieuwe autoriteit als kader voor hechting’.
Als feestelijk cadeau voor deze verjaardag zijn we heel blij dat deze mee wordt vormgegeven door Lieve Wijckmans, voor wie het hechtingsthema helemaal in haar expertise ligt, én samen met ons vanuit het hechtingsthema verbinding zal maken met de wereld van Nieuwe Autoriteit/Geweldloos verzet. ‘Het gedachtengoed van Haim Omer biedt een kader om op een geweldloze manier om te gaan met escalaties binnen gezinnen en ruimere systemen. Deze strategieën zorgen voor minder machteloze ouders en teams, die vanuit een betrokken positie, standvastig verzet aantekenen tegen destructief gedrag. Het gaat om geweldloos verzet waarbij ouders en teams, zeer aanwezig kunnen zijn, in stilte, op momenten dat kinderen/jongeren dit het meest nodig hebben in hun leven.’
We starten de dag in het bos, we halen de complexiteit van het hechtingsthema weer helemaal binnen, en verwelkomen Grote Ik en kleine ik. Vervolgens gaan we aan de slag op de brug hechting – nieuwe autoriteit/geweldloos verzet.
Heb je een casus die je graag inbrengt in de groep? Dan mag je die doorsturen naar siegrid.degryse@rapunzelvzw.be. We trachten ruimte te maken voor 2 casussen.

Op een dag was het bos jarig.
Daar hadden de dieren zich lang op verheugd.
‘ja, bos,’ zeiden ze, ‘dat wordt een groot feest!’
Het bos liet de bomen alvast ruisen en de struiken alvast ritselen van plezier.
‘Waar moeten we het eigenlijk vieren?’ vroegen de dieren elkaar. Er was niet één plek waar ze het konden vieren, want dan zouden alle andere plekken tekortkomen. Dus vierden ze het hele bos.
Ze hingen slingers en lampionnen in alle bomen, ze zetten tientallen taarten van turf en zachte modder neer en ze goten zoete siroop in de rivier, zodat hij rood werd en de wilg zich gulzig over hem heen boog.
Hun cadeaus legden ze overal in het bos neer: nieuw mos, een paar kronkelige beekjes, bosbessen en een reusachtige opbouwbare hoed die het bos kon opzetten bij striemende regen.
‘Alsjeblieft, bos. Gefeliciteerd, bos. Van harte, bos, ‘klonk het van alle kanten.
Het bos kraakte van plezier.
Zelfs de kameel was gekomen, en de walvis en de albatros.
Die middag was het bos vol met alle dieren die bestonden.
Iedereen danste met een boom en fluisterde iets vrolijks in een struik. En de olifant probeerde sierlijk van de top van de ene boom naar de top van de andere boom te springen. Dat lukt telkens bijna.
De lijster en de merel zongen samen een vrolijk lied en de schildpad liet zijn schild glimmen zoals het nog nooit had geglommen.
Laat in de middag begon het te waaien en kwamen er brieven met gelukwensen van de steppe, van de oceaan, van de bergen en zelfs van de woestijn, die het bos feliciteerde en schreef dat hij binnenkort eens langs zou komen. ‘Ik kom wel bij jou, woestijn, ik wilde toch allang eens die kant op,’ schreef het bos meteen terug.
Het was een mooie dag en het bos schudde zijn kruinen zachtjes heen en weer, ruiste, ritselde, stak hier en daar een tak in een taart, en was gelukkig zoals alleen een bos op zijn verjaardag gelukkig kan zijn.
Uit: ‘Misschien wisten zij alles, 313 verhalen over de eekhoorn en de andere dieren’, Toon Tellegen
Op uitnodiging aan iedereen die de jaaropleiding ‘De Wolf en de Zeven Geitjes. Systeemtherapeutisch werken met het Hechtingsperspectief’ volgde bij Rapunzel vzw.


