Van oudsher zijn we als Westerse hulpverleners en psychotherapeuten geneigd te werken met verhalen vanuit een tijdsperspectief. We bevragen of tekenen tijdslijnen met daarop in chronologische volgorde belangrijke mijlpalen of we zoeken causale verbanden in het bevragen van wat voorafging. Aan de basis van deze activiteiten ligt de veronderstelling dat personen gevormd worden door gebeurtenissen en ervaringen uit hun verleden die ze samenvoegen in een coherent levensverhaal, dat bepaalt wie we zijn en hoe we in het leven staan.

In deze workshop verbreden we het werken met lineaire tijdsverhalen door Geographical Life-Story Telling (GLST) te presenteren als een narratieve methode die de leefwereld van kinderen, jongeren en volwassenen, koppels of families exploreert vanuit een geografisch perspectief.
Vooral geografisch onderzoek met kinderen die op straat leefden, toonde het belang van geografische ruimtes en sociale mobiliteit in het begrijpen van hun levenservaringen, subjectiviteit en zelfbeleving als veelzijdig en steeds in verandering doorheen tijd en ruimte.

In GLST tekenen cliënten in verschillende stappen hun levensverhalen uit als geografische kaarten. Alle belangrijkste plaatsen in hun leven worden uitgetekend en samengebracht op een grote levenskaart. Reflecterend over deze vele levensplekken ontdekken ze zichzelf en elkaar als een veelheid van ikken die voortdurend in beweging zijn en dus niet kunnen worden herleid tot één biografische zelfbeeld. Dit kan zorgen voor nieuwe, verbindende en meer hoopvolle perspectieven.

Het gebruik van GLST in begeleiding of psychotherapie wordt getoond aan de hand van enkele gevalstudies, maar ook door deel te nemen aan een sessie waarin de participanten hun eigen geografisch levensverhaal maken. Vervolgens bespreken we de mogelijkheden en meerwaarde van deze methode in het therapeutische werk met families, koppels en individuen.