In hulpverlening aan gezinnen met kinderen en adolescenten worden we geconfronteerd met vragen en problemen met een sterk kindgerichte focus. Dikwijls worden deze vragen binnen de groei en ontwikkeling van kinderen geplaatst. Ouders stellen zich de vraag of de moeilijkheden die ze ervaren met hun kind ‘horen bij de leeftijd’. Scholen verwijzen omdat ze merken dat kinderen niet op een ‘normale’ manier kunnen deelnemen aan het schoolgebeuren. Men stelt zich de vraag of er geen sprake is van een ontwikkelingsprobleem of –stoornis.
Als gezinstherapeut is het belangrijk om deze vragen te plaatsen binnen een breder perspectief (Splingaer, 2003) om samen met het gezin en de context op weg te kunnen.
Het gezinsontwikkelingsperspectief (Govaerts & Splingaer, 2008) is een hulpmiddel om individuele hulpvragen breder te kaderen en nauw aan te sluiten bij de zorgen en de betekenisgeving van het gezin en de omgeving. Hiertoe dient de gezinstherapeut ook rekening te houden met individuele ontwikkelingstrajecten van kinderen en jongeren.
Splingaer Greet
2014
gezinstherapie, kinderen
Systeemtheoretisch bulletin, 32.1.