Probleemverhalen kunnen soms zo dominant zijn als oude bomen waar je niet omheen kunt. Zij nemen alle plaats en licht in, zodat er geen ruimte lijkt te bestaan om andere verhalen te laten groeien. Elke ervaring, elk nieuw verhaalelement, dreigt dan als een blaadje aan diezelfde boom opgehangen te worden waardoor het meervoudige, flexibele zelf verandert in een oude, starre eik. Door samen met cliënten op zoek te gaan naar elementen die niet binnen het dominante verhaal passen, trachten narratieve therapeuten ruimte te maken voor rijkere en meer gewenste zelfverhalen.
Maar hoe kunnen wij samen met cliënten ervoor zorgen dat eens de ruimte is ontstaan voor nieuwe verhalen, die krachtige oude bomen niet opnieuw wortel schieten? In dit artikel duiken we de praktijk in en nemen we je mee in het verhaal van Anna en Vasalisa. Dit verhaal toont ons hoe kleine zaadjes mits de nodige voeding en stut en steun kunnen uitgroeien tot rijke, verbindende zelfverhalen die uit de schaduw van oude bomen kunnen treden.
Sermijn Jasmina
2017
collaboratief therapie,
externaliseren,
narratieve therapie,
verhalen
In: Vermeire S. & Sermijn J. (red.), Wegen naar her-verbinding. Narratieve, collaboratieve en dialogische praktijken. Antwerpen: Interactie-Academie
