Liesbet Smeyers
Ik ben Liesbet Smeyers.
Ik ben opgeleid als maatschappelijk werker en als familie en systeemtherapeute. Ik ben mijn professionele loopbaan gestart op de afdeling kinderoncologie van het UZ Gasthuisberg.
In 1986 nam ik samen met Peter Adriaenssens de start voor de uitbouw van het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling Vlaams-Brabant. Dat is nog steeds mijn professionele werkplek.
“Rapunzel probeert een warme omgeving te zijn waarbinnen wie wil leren zich in de beste condities moet kunnen openstellen.”
- Maatschappelijk werker, Opleiding familietherapie
- Staflid van het Vertrouwensartscentrum sedert de oprichting in 1987
- Gespecialiseerd in het werken met geweld in gezinnen
- Geeft workshops, publiceert over diverse aspecten van het klinisch werk bij kindermishandeling en leidt het opleidingsprogramma voor hulpverleners
Wat doe jij vooral in Rapunzel?
Ik ben momenteel gastopleider voor de tweejarige opleiding Contextuele Zorg: systemisch werken met individuen, ouders, gezinnen en groepen.
Wat vind je bijzonder aan Rapunzel, wat waardeer je aan Rapunzel?
Rapunzel probeert een warme omgeving te zijn waarbinnen wie wil leren zich in de beste condities moet kunnen openstellen.
Ik ervaar een bijzondere aandacht voor het groepsgebeuren en vind dit een belangrijk onderdeel van wat ik zou noemen hefboom-leren.
Dit geeft een grote verantwoordelijkheid aan de groep maar tevens ook veel mogelijkheden aan elk individu om zich in dit systeem te positioneren en actief te participeren.
Welke groei wens je Rapunzel toe?
Een niet weg te denken plek in het opleidingsaanbod.
In welke andere levensdomeinen/interesses vind jij inspiratie voor jouw werk?
Ik haal heel veel inspiratie uit contacten met collega’s zowel binnen als buiten mijn team.
Reflectie en discussie geven de prikkel om te blijven nadenken en nodigen uit om een standpunt te formuleren. Dat is ook wat in het concrete klinische werk, of in de opleiding gebeurt. Zonder input van of open staan voor anderen geloof ik niet dat hulpverlening iets kan betekenen.
In mijn vrije tijd is met de fiets de wereld verkennen mijn lang leven. Het is de perfecte manier om voldoende snel maar toch heel traag een land en zijn bewoners te ontmoeten.
Het is een verhaal van ‘planning’ of eerder ‘voorbereid zijn’ zonder goed te weten wat ik zal tegenkomen. Vele evidenties lossen en zoeken naar de essentie, zoals met mijn bagage. Weten dat ik met heel weinig creatief zal moeten omspringen. Even doorbijten in moeilijke of vermoeiende omstandigheden en dan trots zijn dat het me gelukt is. Dàt is toch wat ik ook als metafoor zou kunnen gebruiken in het ontmoeten van systemen.
