In dit artikel presenteert Greet Splingaer een werkwijze om samen met ouders en kinderen te spreken en te denken over hechting en binding, over kwetsbare en gekwetste verbindingen.
Ze gaat op zoek hoe we samen met gezinnen taal kunnen geven aan ervaringen van kwetsbaarheid en van weerbaarheid, hoe we een veilige ruimte kunnen creëren om ervaringen van verlies, breuken en pijn maar ook van herstel, kracht en groei te exploreren. Metaforisch taalgebruik kan helpen om de unieke hechtingsverhalen en –ervaringen van ouders en kinderen op een bredere en rijkere manier in het gesprek te brengen.
Het introduceren van metaforen zoals ‘Kleine Ik en Grote Ik’ geeft de mogelijkheid om samen met gezinnen hechtingsscripts te visualiseren, te bespreken en bij te sturen.
Greet staat stil hoe concepten zoals sensitieve afstemming, wederzijdse emotionele beschikbaarheid, mentaliseren van hechtingsnoden en transgenerationele hechtingsscripts in woord en beeld kunnen gebracht worden.
Splingaer Greet
2016
beeldend werken, gezinstherapie, hechting, kinderen
in: Systeemtheoretisch Bulletin, 34.3
